میراث شوم بریتانیا و آمریکا برای شبه قاره
به گزارش کشتی کروز، استقلال طلبان پاکستانی و بنگلادشی متوجه نبودند که چه نقشه شومی برای مسلمانان شبه قاره طراحی نموده بودند و در سال 1947 پاکستان شرقی و غربی را از هند جدا کردند.
گروه بین الملل خبرنگاران؛ محمد علی رنجبر- این ایام تصاویری از هند مخابره می گردد که دل هر انسانی را به درد می آورد. اما تحولات و درگیری های چند روز اخیر هندوستان را باید در نقشه های شوم بریتانیا و بعد هم آمریکا برای این منطقه جستجو کرد. شبه قاره که قبل از استعمار بریتانیا یک منطقه وسیعی از پاکستان و هند تا بنگلادش امروزی را شامل می شد، از اکثریت مسلمان برخوردار بود، اما بریتانیا و آمریکا سیاست شان بر این بود که مسلمانان هند را به اقلیت تبدیل نمایند، آن ها دو کشور پاکستان و بنگلادش را به وجود آوردند و جمعیت بسیار زیادی از مسلمانان را در این دو کشور تازه تاسیس شده، اما کم وسعت جای دادند و هندو ها را در سرزمینی بزرگ که هند فعلی نام دارد، باقی گذاشتند و مسلمانان درون هند را به اقلیت تبدیل کردند.
متاسفانه استقلال طلبان پاکستانی و بنگلادشی متوجه نبودند که چه نقشه شومی برای مسلمانان شبه قاره طراحی نموده بودند و در سال 1947 پاکستان شرقی و غربی را از هند جدا کردند و سپس در سال 1971 پاکستان شرقی را از پاکستان غربی جدا کردند و بنگلادش فعلی را به وجود آوردند. دو کشور کوچک از حیث سرزمینی، اما با جمعیتی بسیار زیاد که به ترتیب ششمین و هشتمین کشور پرجمعیت جهان به حساب می آیند.
در واقع بعد از جنگ جهانی دوم آمریکایی ها که بر مکتب لیبرالیسم و شعارهایی چون برابری و مساوات تاکید داشتند و خود، یک جمهوری برآمده از استعمار بریتانیا و مستقل شده از آن بودند، نمی توانستند بپذیرند، دوران استعمار کهن، به یادگار مانده از دوره نظم بریتانیایی همچنان باقی باشد، آن ها به این درک رسیده بودند که حس ناسیونالیستی و استقلال خواهی ملت ها شرایط گذشته را پس میزند و راهی جز ورود به دورانی جدید و استعماری با شیوه جدید برای حفظ نظم و امپراطوری تازه شکل یافته خود ندارند.
اندیشکده های آمریکایی به خوبی میدانستند که کشور های مستعمره و تحت الحمایه آنقدر مورد استثمار قرار گرفته اند و تهی از منابع اصلی قدرت از قبیل: منابع انسانی یا نیرو های نخبه و کارآمد و منابع سرزمینی از قیبل محصولات کشاورزی و مواد اولیه معدنی شده اند، که به هیچ وجه توانایی بقای مستقل را ندارند، حتی مستعمره بزرگی، چون هند هم توانایی بقای مستقل نداشت تا چه رسد به کشور های کوچکی، چون جیبوتی، کومور، قبرس، نامیبیا، جزایر مارشال و سایر کشور های با سابقه استعماری، از این رو آن ها میدانستند که اگر این کشور ها مستقل هم بشوند، ساختارشان به گونه ای است که برای ادامه حیات و بقای سیاسی، امنیتی (به صورت عام) نیازمند به یک قدرت فائقه هستند و این قدرت کسی نیست جز قدرتی که فاتح و پیروز جنگ جهانی بوده است و اینک تمامی ساختار های سیاسی، امنیتی و اقتصادی در اختیار اوست!
لذا آمریکا، هم خود را هوادار استقلال این کشور ها معرفی میکرد و هم به عنوان منجی با هزاران مستشار نظامی، صنعتی، اقتصادی، کشاورزی، مهندسی و فرهنگی وارد آن کشور ها می شد تا آن ها را به سمت توسعه، اما در واقع زیر سلطه بردن آنها، سوق دهد، در ضمن برای کنترل و جهت دهی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی این ملت های به اصطلاح مستقل، اما در واقع زیر سلطه هژمونی آمریکا، ساختار هایی طراحی کرد که این ملت ها مجبور باشند ذیل آن ها حرکت نمایند و اگر کشوری این مساله را نپذیرفت با شدیدترین تنبیه های ساختاری و نظام مند روبرو گردد.
در نتیجه استقلال کشور های این چنینی در راستای منویات و اهداف شوم آمریکاست. منتها بسیار حساب شده و پیچیده این کار را می نمایند. به گونه ای که در ظاهر انسان فکر می نماید که این کشور ها در یک فرایند طبیعی به استقلال رسیده اند و آمریکا هم خیرخواهانه هوادار این استقلال خواهی آنهاست.
در واقع آنچه در هند امروز اتفاق می افتد میراث شومی است که اگر پاکستان و بنگلادش و هند با هم یکی بودند، هرگز مسلمانان هند در اقلیت قرار نمی گرفتند و هندو ها این چنین حکمرانی نمی کردند!
باید برای این میراث شوم، چاره ای اندیشید!
منبع: خبرگزاری دانشجو