نزدیک ترین سیاهچاله به زمین در حقیقت وجود ندارد - کشتی کروز

در سال 2020 تیمی از ستاره شناسان با یاری رصدخانه جنوبی اروپا (ESO) نزدیک ترین سیاهچاله به زمین را در منظومه HR 6819 کشف کردند که تنها 1000 سال نوری از ما فاصله دارد. اما بعضی از دیگر دانشمندان در صحیح بودن این یافته ها تردید کردند.

اکنون این طور که پیداست، منتقدان درست گفته اند. در تحقیقات نو که 2 مارس (11 اسفند) در مقاله ای در نشریه استرونومی اند استروفیزیکس (Astronomy & Astrophysics) منتشر شده است، یک تیم پژوهشی بین المللی به سرپرستی ابیگیل فراست (Abigail Frost) از دانشگاه کاتولیک لون (KU Leuven) بلژیک وجود سیاهچاله در منظومه ستاره ای HR 6819 را رد کردند.

در پژوهش اولیه که سال 2020 ارائه شد، توماس ریوینیوس (Thomas Rivinius) ستاره شناس رصدخانه جنوبی اروپا، گفت که HR 6819 یک منظومه سه گانه است که یک ستاره نزدیک به یک سیاهچاله و یک ستاره دیگر در مداری گسترده تر می چرخد. اما یک مطالعه در سال 2020 به وسیله جولیا بودنشتاینر (Julia Bodensteiner) دیگر همکار فعلی ESO، نشان داد این سامانه می تواند فقط دو ستاره داشته باشد اگر یکی از آن ها در فاصله دوری از مرکز جرم قرار داشته باشید و ماده ستاره دیگر را به سوی خود بکشد. پدیده ای که گاهی با نام خون آشام ستاره ای (Stellar Vampirism) از آن یاد می گردد.

این سه پژوهشگر برای آنالیز دقیق تر HR 6819 تیمی تشکیل دادند. ریوینیوس گفت: سناریوهایی که در پی آن بودیم، نسبتا واضح، بسیار متفاوت و به آسانی با ابزار مناسب قابل تشخیص بودند. ما ابتدا توافق کردیم که دو منبع نور در منظومه وجود داشته باشد، بنابراین پرسش این بود که آیا آن ها مانند سناریوی ستاره تخلیه شونده، در فاصله ای نزدیک دور یکدیگر می چرخند یا مانند سناریوی وجود سیاهچاله از یکدیگر دور هستند.

در حالی که تحقیقات اولیه ریوینیوس بر اساس مشاهدات جمع آوری شده به وسیله یک تلسکوپ نسبتا کوچک بود، تیم نو برای تحقیقات خود از تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT) و تداخل سنج بسیار بزرگ (VLTI) روی آوردند. دو ابزار قدرتمند مستقر در بیابان آتاکاما شیلی که می توانند داده های علمی دقیق تری نسبت به ابزارهای قبلی استفاده شده، فراوری نمایند. با رصدهای قوی تر، شرایط در سامانه HR 6819 واضح بود. تنها دو ستاره در مداری نزدیک وجود دارند و این منظومه شامل هیچ سیاهچاله ای نیست.

نبود سیاهچاله با ناامیدی همراه نیست. بودنشتاینر گفت: برترین تفسیر ما تا به امروز این است که این منظومه دوتایی را در یک لحظه پس از اینکه یک از ستارگان اتمسفر ستاره همراه خود را مکیده بود، دیده ایم. تفسیری که نظریه خون آشام ستاره ای را هم تأیید می نماید.

فراست اظهار داشت: ثبت چنین مرحله ای پس از یک برهم کنش قوی بسیار سخت است زیرا زمان کوتاهی دارد. این موضوع، یافته های ما را برای HR 6819 بسیار هیجان انگیز می نماید، چون اکنون گزینه ای عالی برای مطالعه چگونگی اثرگذاری این نوع خون آشام ستاره ای بر تکامل ستارگان بزرگ و به نوبه خود بر شکل گیری پدیده های مرتبط با آن ها، مانند امواج گرانشی و انفجارهای شدید ابرنواختری است.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از سامانه ستاره ای دوتایی HR 6819

Credit: ESO/L. Calçada

منبع: Space