سنگاپور، کشوری با فرهنگ های متنوع و گوناگون - کشتی کروز

همراه ما باشید تا با تور سنگاپور ارزان از توسعه‌یافته ترین کشور آسیا دیدن کنید.

مذهب

با در نظر دریافت اقوام و فرهنگ های گوناگونی که در سنگاپور وجود دارد، فقط به وسیله همزیستی مسالمت آمیز و درک متقابل است که زندگی در این کشور امکان پذیر می گردد. بیشتر جمعیت سنگاپور را چینی ها تشکیل می دهند؛ اما هر قومی، جشن ها و مذهب خاص خودش را دارد. برای مثال چینی های مقیم سنگاپور، بیشترشان کاتولیک، مسیحی یا از پیروان بودا هستند. مهاجرین مالزی از اسلام و هندی ها نیز از مذهب هندو تبعیت می نمایند. البته دین های دیگری را هم می توان در این کشور پیدا کرد که نسبت به مذاهب اصلی، افراد کمتری هوادار آن ها هستند. در واقع، مذهب در این کشور اهمیت زیادی دارد و بیشتر بناهای جالب و دیدنی شان متعلق به معابد، کلیساها و مساجد می باشد.

زبان

بیشتر جمعیت کشور سنگاپور، دو زبانه و حتی برخی از آن ها سه یا چهار زبانه هستند. هر قومی، زبان مادری خودشان را به فرزندانشان یاد می دهند و در کنار آن، در مدرسه ها زبان انگلیسی تدریس می گردد که زبان کارهای اداری و سیاسی به حساب می آید. همین موضوع باعث شده تا زبانی مشترک میان مردم وجود داشته باشد تا فهم یکدیگر برایشان آسان تر گردد. در مجموع، 4 زبان اصلی در این کشور وجود دارد: ماندارین، مالایی، انگلیسی و تامیلی که مورد آخر توسط هندی ها صحبت می گردد. البته اگر جایی زبان سینگلیش (Singlish) هم شنیدید، تعجب نکنید. این زبان غیر رسمی، از ترکیب انگلیسی با زبان های رایج دیگر در این کشور به وجود آمده که معمولاً در آخر جملات انگلیسی، حروف ندا می آورند.

غذا

با توجه به مطالبی که تا الان خواندید، احتمالاً می توانید میزان تنوع غذایی در سنگاپور را حدس بزنید. علاوه بر غذاهای خوشمزه خیابانی این کشور، از غذاهای هندی ، چینی، تایلندی و مالزیایی گرفته تا غذاهای اندونزی، ایتالیایی ، اسپانیایی و حتی فرانسوی ، می توانید همه را در سنگاپور امتحان کنید. معمولاً چینی ها به غذاهای دریایی علاقه بیشتری دارند، اما اگر به دنبال غذاهای تند و پرادویه هستید، غذاهای هندی انتخاب مناسب تری برای شما می باشند.

ارزش ها

بیشتر مردم سنگاپور از فردگرایی دوری می نمایند و به گروه و امنیت متقابل معتقد هستند. خانواده، کانون ساختارهای اجتماعی آن ها به حساب می آید و الفاظی مثل وفاداری و احترام به عظیم ترها از اینجا آغاز می گردد. وقتی می گوییم خانواده، در واقع اقوام و دوستان نزدیکی که با آن ها صمیمی هستیم را نیز دربر می گیرد. آبرو، اهمیت زیادی در این کشور دارد که به افراد شخصیت می بخشد. سنگاپوری ها ادعا دارند که جامعه ای مساوات طلب هستند، اما سلسه مراتب در این کشور به گونه ای است که برای عظیم ترها و میانسالان، ارزش و احترام بسیار بالایی قائل می شوند. این موضوع از تعالیم آیین کنفوسیوس نشأت می گیرد و بر این اساس، حتی حقوق میانسالان از بقیه کارکنان بالاتر است. بهترین مکان برای نشستن و بهترین غذا برای آن ها درنظر گرفته می گردد و هنگام معرفی افراد نیز ابتدا از آن ها آغاز می نمایند و حتی اگر شناختی نسبت به آن فرد نداشته باشید هم باید به او احترام بگذارید.

آداب معاشرت

مردم سنگاپور برای گفتن حرف هاشان بیشتر از حالات چهره و روش های غیر مستقیم یاری می گیرند. این موضوع باعث می گردد که اگر افراد اشکالی در کارشان داشته باشند، آبرویشان نرود. آن ها به جای اینکه مستقیم به شما جواب رد بدهند، از جملاتی مثل تلاشم را می کنم یا حالا ببینم چه پیش می آید استفاده می نمایند تا شخصیت هر دو طرف حفظ گردد و دوستی ها لطمه نبیند. معمولاً وقتی از آن ها درخواستی می گردد یا سوال می پرسند، کمی قبل از جواب دادن مکث می نمایند و این موضوع نشان می دهد که برای حرفتان ارزش قائل شده و در خصوص آن خوب فکر نموده اند. در واقع باورش برای سنگاپوری ها سخت است که غربی ها چطور می توانند خیلی سریع جواب سوال را بدهند و از نظرشان، این کار کمی گستاخانه به نظر می آید. سلام کردن و دست دادن در این کشور، در بین اقوام مختلف فرق دارد و هر کدام بنا به محدودیت های مذهبی که از آن پیروی می نمایند، آداب معاشرتشان را شکل می دهند.

فاین سیتی

فاین سیتی (Fine City) هم به معنی شهر خوب و هم به معنی شهر جریمه ها می باشد. دولت به منظور ایجاد امنیت و نظم در کشور، قوانین سرسختانه ای مربوط به دخانیات یا تمیزی شهر و آسیب رساندن به اموال عمومی درنظر گرفته است و همین موضوع باعث شده تا سنگاپور، به یکی از امن ترین کشورهای دنیا تبدیل گردد. علی رغم جریمه های گوناگون این کشور، سنگاپور توانست مقام محبوب ترین کشور دنیا در بین گردشگران را به دست بیاورد که ویژگی های مثبت بی شمار و رفتار محبت آمیز مردمانش را ثابت می نماید.

القاب

نوع خطاب کردن مردم، به این بستگی دارد که با چه قومی رو به رو هستید. برای مثال، چینی ها 3 اسم مختلف دارند: یک نام خانوادگی و دو اسم کوچک. در دیدار های اولیه باید قبل از نام خانوادگی شان، آقا یا خانم بیاورید و اگر لازم بود، خودشان به شما می گویند که به کدام اسم کوچک صدایشان بزنید. مردم در مالزی، نام کوچک پدرشان را بعد از اسم خودشان می آورند و می توانید از القاب مختلفی از جمله حاجی، حاجیه، سید و شریفه قبل از اسمشان بهره ببرید. اسم هندی ها معمولاً کمی طولانی است و شکل کوتاه شده آن را به عنوان لقبشان انتخاب می نمایند یا حرف اول نام پدرشان را بعد از اسم خودشان می آورند.