مردی به نام اووه در تهران - کشتی کروز

به گزارش خبرنگاران به نقل از روزنامه خبرنگاران ، ویژگی های خاص فوتبالش را فوتبالی های قدیم خوب به یاد می آورند؛ مهاجمی کوتاه قامت با پرش هایی مافوق تصور و آن گل های آکروباتیک. او با تیم ملی آلمان در سه جام جهانی 1958، 1966 و 1970 به نیمه نهایی رفت. با این حال کلکسیون افتخاراتش با پیراهن هامبورگ کامل شد. قهرمانی جام باشگاه های اروپا در سال 1960، با گذشت بیش از 60 سال هنوز هم بالاترین افتخار برای این باشگاه آلمانی است. اووه زیلر آن سال بهترین بازیکن فوتبال آلمان شد و در مراسم توپ طلای فرانس فوتبال هم در رده سوم نهاده شد. زیلر 10 سال بعد یکی از زیباترین گل های تاریخ جام جهانی را با ضربه پشت سر وارد دروازه انگلیس کرد. مهاجمی با این کلاس بالای جهانی، یک سال بعد از جام جهانی 70 به تهران آمد تا با پیراهن هامبورگ مقابل تاج و پرسپولیس بازی کند. اردیبهشت 1350؛

اووه زیلر در تهران.

روزنامه ها برنامه بازی های هامبورگ را اعلام کردند. آدینه 3 اردیبهشت 1350:

هامبورگ - تاج؛ یکشنبه 5 اردیبهشت 1350؛ هامبورگ - پرسپولیس.

بعد هم نوشتند به دلیل مخارج بالای حضور هامبورگ در تهران از بیلت افتخاری خبری نیست و همه تماشاگران باید برای این دو بازی از گیشه های امجدیه بلیت تهیه نمایند. جالب است که بعد از نیم قرن در سال 1400 هم آدینه 3 اردیبهشت است و یکشنبه 5 اردیبهشت.

حمیدرضا صدر، کارشناس و وقایع نگار فوتبال ایران در کتاب پسری روی سکوها درباره آن دو بازی و حضور اووه زیلر در تهران می نویسد: سه ساعت به شروع مسابقه در امجدیه مانده. فوتبالی ها دلشوره نیافتن جا را خوب می فهمند. عادت زود آمدن را. زل زدن به زمین خالی را. سه ساعت زودتر آمده ای تا اووه زیلر را ببینی. اووه کبیر را. کاپیتان تیم ملی آلمان غربی را. سال پیش بازی های درخشانش را روی صفحه تلویزیون تماشا کردی. ضربه پشت سرش را در جام جهانی 1970 که دروازه پیتر بونتی سنگربان چلسی و انگلیس را گشود. اووه که سه سال پیش از شروع جنگ جهانی دوم به جهان آمده بود، بیش از 630 گل زده. بیش از 800 بار پیراهن هامبورگ را پوشیده. در چهار جام جهانی به میدان رفته. با این حال هامبورگ با بی میلی و از سر سیری بازی خواهد نمود. ولو آن که اووه عظیم ظاهر شاد و شنگولی داشته باشد. اووه زیلر همه را ناامید خواهد نمود. اووه عظیم، اووه ای نیست که توصیفش را نموده اند. اووه عظیم فربه و گوشتالو تر از همواره شده. بیش از حد کوتاه قد به نظر می رسد. وارفته تر راه می رود. هرچه باشد یک پایش کمی کوتاه تر از دیگری است. اووه عظیم کند شده. فقط چندبار توپ را لمس می نماید. شوت هایش برق آسا نیستند. اووه عظیم نمی تواند ضربه های پشت سر بزند. اووه عظیم در آستانه وداع واقع شده است. اووه عظیم نشان داده تصورات فوتبالی پررنگ تر، تماشایی تر و با طراوت تر از واقعیت فوتبالی هستند. بنابراین آرزو می کردی ای کاش اووه عظیم به ایران نمی آمد. به تهران نمی آمد و او را از نزدیک نمی دیدی. ای کاش سه ساعت زودتر راهی امجدیه نمی شدی . ای کاش بلیت به دست نمی آوردی. این آخرین سفر فوتبالی اووه عظیم خواهد بود. او در بازگشت به آلمان کفش ها را خواهد آویخت. خداحافظی خواهد نمود. او پنج شش سال دیر، پا به امجدیه گذاشت...

هامبورگ 50 سال پیش و در اولین حضورش در تهران، تاج را 2 بر یک برد و مقابل پرسپولیس به تساوی 2بر2 رسید. و حالا دقیقا نیم قرن می گذرد از آن روزها.

رضا پورعالی - گروه ورزش / روزنامه خبرنگاران