کوهنوردی در دماوند را تعطیل کنید - کشتی کروز

عباس محمدی، عضو انجمن کوهنوردان ایران و از دوستداران طبیعت کوهستان و کنشگران محیط زیست با طرح این پیشنهاد به دنبال ممنوعیت ورود به حد اثر طبیعی ملی دماوند (از 4500 متر تا قله) با اعلام حمایت این انجمن از اقدام اداره محیط زیست مازندران، به خبرنگار خبرنگاران گفت: بیش از 10 سال است که متمرکز با سازمان های محیط زیست، منابع طبیعی، میراث فرهنگی و گردشگری و فدراسیون کوهنوردی صحبت می کردیم که صعود به دماوند را ضابطه مند نمایند. انواع کوهنوردی که درحال حاضر در دماوند انجام می گردد، بی ضابطه بوده و با ریخت و پاش زباله و فضولات انسانی همراه است. فرسایش خاک ایجاد گردیده بر اثر تردد پراکنده کوهنوردان و اتومبیل هایی که تا ارتفاع 3000 متر جواز ورود دارند، از ظرفیت تحمل این کوه خارج است.

وی درباره جمعیتی که سالانه دماوند را زیر پا می گذارند، شرح داد: آمار دقیقی از تعداد کوهنوردانی که سالانه به این قله صعود می نمایند در دست نیست اما سال گذشته و سال جاری سرشماری در یک روز شلوغ انجام شد که از حضور همزمان دو هزار تن در پناهگاه جنوبی و اطراف آن حکایت داشت. این جمعیت بدون ضابطه در هر جا کمپ می زند، زمین را صاف می نماید تا چادرش را برپا کند و در هر جا و به هر شکلی فضولات و زباله های خود را رها می نماید. این رفتارها واقعا برای جامعه کوهنورد شرم آور است.

عضو انجمن کوهنوردان ایران ادامه داد: با افزایش صعودهای نابه سامان و بدون ضابطه، پیشنهاد ممنوعیت کوهنوردی در دماوند بارها و از سوی افراد زیادی مطرح شد که معمولا به سخره گرفته می شد. اینک از قدمی که برای حفاظت از این اثر طبیعی ارزشمند برداشته گردیده ـ هرچند برای ارتفاع 4500 تا قله ـ خوشحالیم و امیدواریم تصمیم گیران در اجرای آن قاطع باشند و سریع تر طرحی برای ضابطه مند شدن صعودهای کوهنوردی آماده نمایند.

او در پاسخ به این سوال که نصب چند بنر چقدر می تواند مانع از حضور کوهنوردان و گردشگران در منطقه دماوند گردد، اظهار کرد: متأسفانه سازمان محیط زیست که گام نخست را برای محافظت از این میراث طبیعی برداشته، نفوذ، بودجه و نیروی انسانی کافی ندارد ولی استقرار نیروی محافظ یا محیط بان با توجه به نزدیکی مسیر دسترسی به آن از سمت دشت حفاظت گردیده لار غیرممکن نیست و می توان از متولیان درخواست کرد در این باره اقدام نمایند.

او درباره احتمال نفوذ جامعه محلی و یا شهرداری های آن منطقه برای کاهش و یا خنثی کردن اثر این تصمیم گیری با توجه به این که اقتصاد آن ها در گروی تداوم کوهنوردی در دماوند است، اظهار کرد: بخش کوچکی از گردش مالی کوهنوردان نصیب شهرداری ها و یا قاطرچی ها و راننده ها می گردد؛ ضمن آن که کوهنوردان تاثیر چشمگیری در اقتصاد شهرهای نزدیک دماوند نظیر پلور و رینه ندارند. نکته دیگر این که ارائه خدمات به کوهنوردان و گردشگران، شغل جانبی اهالی دماوند است. به هر حال نمی توان این جامعه را نادیده گرفت. هر طرح ضابطه مندی که اجرا می گردد باید جامعه محلی را هم منتفع کند و درآمدی عاید آن ها هم گردد ولی این طور نباشد که به خاطر سود و درآمد، باعث مرگ یک اثر طبیعی شویم.

محمدی همچنین به ممنوعیت ورود به محدوده اثر طبیعی-ملی دماوند (از 4500 متر تا قله) در حالی اشاره نمود که دماوند به عنوان میراث طبیعی از سوی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری از ارتفاع 2200 متر تا قله ثبت گردیده است و بیشترین تخریب ها هم در این محدوده اتفاق افتاده است. وی گفت: متأسفانه همه این ثبت ها روی کاغذ بوده و متولیان تاکنون برای حفاظت از این اثر هیچ اقدام موثری انجام نداده اند. اکنون که محیط زیست ورود به ارتفاع 4500 تا قله را ممنوع نموده سازمان میراث فرهنگی می تواند وارد عمل گردد و محدوده ثبتی خود را حفاظت کند و در ارتفاعات پایین تر که تخریب های گسترده و حتی جبران ناپذیری اتفاق افتاده، اعمال قانون کند.

در روزهای اخیر اداره حفاظت محیط زیست شهرستان آمل تعدادی بنر در چند جبهه ورودی به کوه دمانده نصب نموده است با این مضمون که با عنایت به تخریب ها و چالش های زیست محیطی موجود در محدوده اثر طبیعی قله دماوند به استناد قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست، به دلیل عدم سامان دهی موضوع طبیعت گردی در منطقه، تا اطلاع ثانوی از ورود کوهنوردان و گردشگران به محدوده اثر طبیعی ـ دماوند (ارتفاع 4500 تا قله) ممانعت به عمل خواهد آمد که انتظار می رود همکاری لازم از سوی کوهنوردان و گردشگران تا زمان سامان دهی نحوه حضور افراد در محدوده این منطقه صورت پذیرد.

کوه دماوند از سال 1387 در فهرست میراث طبیعی ملی ثبت گردیده اما همچنان در فهرست موقت ثبت جهانی یونسکو قرار گرفته است. مهدی مسچی، مدیرعامل انجمن دوستداران دماوند تعلل در تکمیل پرونده و معرفی دماوند به یونسکو را ناشی از تخریب های گسترده ای می داند که در این اثر طبیعی اتفاق افتاده است؛ از جمله فعالیت معادن، فرسایش خاک بر اثر تردد پراکنده کوهنوردان، انباشت و رهاسازی زباله و فضولات انسانی و البته جاده ای که تا ارتفاع 3 هزار متر کشیده گردیده است.