ادبیات نمایشی در ایران بی خودی شلوغ شد - کشتی کروز

دانشیار گروه هنرهای نمایشی دانشگاه تهران در گفت وگو با خبرنگاران، درباره این که آیا فکر می نماید ادبیات نمایشی جدی گرفته نمی گردد، بیان نمود: هم بله و هم خیر. اتفاق بدی که در ادبیات نمایشی افتاد، پذیرش بیش از حد دانشجوی این رشته بویژه در دانشگاه های خصوصی بود. این موضوع باعث گردیده جمعیت بزرگی وارد این رشته شوند که برخی حتی مناسب این کار نیستند. البته اصحاب ادبیات نمایشی آن را جدی می گیرند و امیدوارم با آمدن شهرام کرمی در رأس تشکیلات تئاتر - با توجه به این که خود تئاتری است - وضعیت بهتر گردد.

او درباره وضعیت ادبیات نمایشی در کشورمان اظهار کرد: در ادبیات نمایشی نویسندگانی داریم که به صورت حرفه ای کار نمایش نامه نویسی می نمایند؛ مانند آقای چرمشیر. خوشبختانه نسل جدید نمایش نامه نویسان ایران هم ظهور نموده اند؛ یعنی نمایش نامه نویسی ایران دیگر به دو سه اسم بزرگ محدود نیست. کارهای نسل نمایش نامه نویسانی را که در دهه های 50 و 60 به دنیا آمده اند می بینیم؛ مانند جلال تهرانی، نغمه ثمینی و تهمینه محمدی که خوشبختانه نمایش نامه نویسان قابلی هستند و کارشان روی صحنه می رود.

محمودی بختیاری در ادامه گفت: امیدوارم دو اتفاق در ادبیات نمایشی بیفتد؛ نخست این که ممیزی دشوار گیرانه و گه گاه بی جهت نسبت به آثار متوقف گردد و دوم این که ناشرها قوت پیدا نمایند و با نشر این آثار پیکره ادبیات نمایشی ایران را غنا دهند. البته در حوزه ادبیات نمایشی تعداد ناشران تخصصی بیشتر گردیده است، ولی از شانس بد ما زمانی این ها به فعالیت جدی رو آورده اند که قیمت کاغذ رو به فزونی گذاشته و انگیزه ناشران کم گردیده است.

این مدرس دانشگاه اضافه کرد: ترجمه آثار ادبیات نمایشی ایران به زبان خارجی وضعیت اسفناکی دارد و با وضعیت ادبیات داستانی قابل مقایسه نیست. تا کنون حدود هفت - هشت نمایشنامه کوتاه و چهار - پنج نمایشنامه بلند ترجمه گردیده که زیبنده ادبیات نمایشی ما نیست.

او همچنین درباره راه چاره غنی کردن ادبیات نمایشی ایران گفت: اگر بخواهیم ادبیات نمایشی را غنی کنیم باید آثار را چاپ کنیم. خیلی از این آثار درخشان هستند، اجرا گردیده و بعد از مدتی به خاطر این که ضبط تصویری نمی شوند و این که خیلی از آن ها چاپ نمی شوند از خاطره ها محو می شوند. اگر بخواهیم ادبیات نمایشی مان را به عنوان شاخه ای از ادبیات جدی بگیریم باید متون را چاپ کنیم، زیرا تا زمانی که متن چاپ نگردد، ادبیات فخر خود را پیدا نمی نماید، بنابراین آثار ادبیات نمایشی باید منتشر شوند تا نسل بعدی که این آثار را روی صحنه ندیده بتواند از آن ها بهره مند گردد.